Urlopu udziela się tylko w dni, które są dla pracownika dniami pracy
(…) Prawo do urlopu jest prawem podmiotowym o charakterze osobistym, dlatego pracownik nie może się go zrzec. Wyłącza to możliwość pozbycia się prawa do urlop np. poprzez jednostronne oświadczenie woli lub w drodze postanowień umownych dokonanych przez obie strony stosunku pracy. Takie postanowienia są z mocy prawa nieważne i zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy dotyczące urlopów. Pracownik nie może też przenieść swojego uprawnienia urlopowego na osobę trzecią, np. na kolegę z pracy. (…)
(…) Pracodawca ma obowiązek udzielić pracownikowi urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym nabył do niego prawo. Powinno się to odbywać zgodnie z planem urlopów lub po uzgodnieniu z pracownikiem – na jego wniosek. W związku z tym nie można zmusić pracownika do wykorzystania z urlopu. Poza pewnymi wyjątkami, takie działanie pracodawcy jest prawnie niedopuszczalne, ponieważ wkracza w sferę uprawnień pracowniczych. Ponadto na pracodawcy ciąży obowiązek zapewnienia normalnego toku pracy, więc terminy wypoczynku powinny być z nim uzgadniane. Nie może on jednak samodzielnie wyznaczać terminów urlopów i wysyłać na niego pracowników.(…)
(…) Art. 162 Kodeksu pracy stanowi, że na wniosek pracownika urlop może być podzielony na części. W takim jednak przypadku co najmniej jedna część wypoczynku powinna trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych. Warto zwrócić uwagę, że prawodawca posłużył się sformułowaniem „część wypoczynku”, a nie „część urlopu”. Należy więc przyjąć, że do tych czternastu dni zalicza się również wszystkie pozostałe dni, które zgodnie z harmonogramem pracownika są wolne od pracy. (…)
